عدم نعوظ در سن بالا یکی از دلایل مراجعه ی بیماران به مطب می باشد. این یکی از بیماری هایی است که در بیماران مسن و یا میانسال ممکن است اتفاق بیوفتد. در این مقاله در ارتباط با راه های درمان این بیماری صحبت شده است.
اختلال نعوظ (ED) و افزایش سن
اختلال نعوظ (ED) به ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ گفته می‌شود. درمان‌های اختلال نعوظ می‌توانند شامل دارو، جراحی، تغییرات سبک زندگی یا مدیریت شرایط زمینه‌ای سلامتی باشند.
مطالعه‌ی Massachusetts Male Aging StudyTrusted Source یکی از اولین مطالعاتی بود که به بررسی همه‌گیری‌شناسی اختلال نعوظ در مردان ایالات متحده پرداخت. این تحقیق در مجموع نشان داد که این اختلال ۵۲ درصد از مردان ۴۰ تا ۷۰ ساله را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
همچنین بررسی سلامت جامعه‌ی منطقه‌ی بوستون نشان می‌دهد که اختلال نعوظ در ۱۰ درصد از مردان ۳۰ تا ۳۹ ساله رخ می‌دهد و این میزان در مردان ۷۰ تا ۷۹ ساله به ۵۹ درصد افزایش می‌یابد.
این مقاله به تعریف عدم نعوظ در سن بالا می‌پردازد و برخی از دلایل افزایش شیوع آن در مردان مسن‌تر را شرح می‌دهد. در نهایت، ما به بررسی برخی از نکات مربوط به سبک زندگی و درمان‌های پزشکی می‌پردازیم که می‌توانند به بازیابی عملکرد جنسی در افراد مسن کمک کنند.
دلایل عدم نعوظ در سنین بالا
اختلال نعوظ اصطلاح پزشکی برای زمانی است که فرد در ایجاد یا حفظ نعوظ مشکل دارد. چندین عامل ممکن است باعث عدم نعوظ در سن بالا شوند یا به آن کمک کنند. یکی از این دلایل افزایش سن است، زیرا مردان مسن‌تر بیشتر احتمال دارد:
- به بیماری‌هایی مبتلا شوند که می‌توانند به عدم نعوظ کمک کنند.
- داروهایی مصرف کنند که ممکن است به عدم نعوظ کمک کنند.
- کاهش سطح تستوسترون را تجربه کنند که ممکن است باعث کاهش برانگیختگی جنسی شود.
در ادامه توضیحات بیشتری در ارتباط با هر یک از این موارد داده می شود.
1- شرایط پزشکی موثر
مردان مسن‌تر بیشتر احتمال دارد به بیماری‌هایی مبتلا شوند که به عدم نعوظ در سن بالا کمک می‌کنند. نمونه‌هایی از شرایط سلامتی عبارتند از:
- دیابت
- بیماری قلبی
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا
- چاقی
این شرایط می‌توانند بر جریان خون یا احساسات عصبی تأثیر بگذارند که هر دو برای نعوظ ضروری هستند. کاهش جریان خون، که به عنوان نارسایی عروقی شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین علل عدم نعوظ در سن بالا است.
2- دارو ها
مردان مسن‌تر به احتمال زیاد داروهایی را برای مدیریت شرایط پزشکی زمینه‌ای مصرف می‌کنند. در حالی که این داروها می‌توانند سلامت کلی را بهبود بخشند، برخی از آنها ممکن است علائم اختلال نعوظ را تشدید کنند. این داروها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
- داروهای پایین آورنده‌ی فشار خون، مانند: *تیازیدها *بتابلاکرها *ادرار آورها
- داروهای مربوط به آریتمی قلبی یا سایر مشکلات قلبی
- بیماری پارکینسون
- دارو های کاهش درد، مانند کدئین و مورفین
- داروهای مورد استفاده در شیمی درمانی
فردی که گمان می‌کند داروهایش ممکن است به اختلال نعوظ او کمک کنند، باید این موضوع را با پزشک در میان بگذارد. متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است دوز دارو را کاهش دهد یا جایگزین مناسبی را پیشنهاد کند.
فرد نباید مصرف دارو را قطع کند مگر اینکه پزشک به او گفته باشد که این کار ایمن است.
3- سطوح تستوسترون
تستوسترون هورمونی است که چندین عملکرد مهم در بدن دارد. این هورمون به جنبه‌های مختلف سلامت جنسی در مردان کمک می‌کند، از جمله:
- تنظیم میل جنسی
- حفظ بافت‌هایی که خون را به آلت تناسلی می‌رسانند
سطوح تستوسترون فرد معمولاً با افزایش سن کاهش می‌یابد. این می‌تواند منجر به کاهش میل جنسی شود که ممکن است به عدم نعوظ در سن بالا کمک کند. همچنین ممکن است باعث افزایش زخم شدن در شبکه‌ی رگ‌های داخل آلت تناسلی شود که جریان خون را به آن ناحیه مختل می‌کند.
روش های درمان عدم نعوظ در میانسالان
هنگام درمان اختلال نعوظ، پزشکان اغلب ترکیبی از تغییرات سبک زندگی و داروها را توصیه می‌کنند.
1- استفاده از عادات سالم
تغییرات زیر در سبک زندگی ممکن است به درمان یا پیشگیری از اختلال نعوظ کمک کند:
- رژیم غذایی سالم
- شرکت در فعالیت بدنی منظم
- کاهش وزن در صورت داشتن اضافه وزن یا چاقی
- ترک سیگار
- محدود کردن یا اجتناب از الکل
- مدیریت هرگونه شرایط زمینه‌ای سلامتی، مانند فشار خون بالا یا دیابت
- بهبود عادات خواب
عدم تمایل جنسی نیز می‌تواند بر عدم نعوظ در سن بالا تأثیر بگذارد. طبق یک بررسی در سال ۲۰۲۰، تخمین زده می‌شود ۸۲.۴ درصد از مردان ۸۰ ساله و بالاتر، عدم تمایل جنسی را گزارش می‌دهند. مراجعه به یک سکس تراپیست برای بهبود میل جنسی و کاهش علائم اختلال نعوظ یکی از گزینه‌های موجود است.
2- داروها
علاوه بر اقدامات مربوط به سبک زندگی، پزشکان همچنین می‌توانند داروهایی را برای عدم نعوظ تجویز کنند. مصرف اکثر این داروها برای افراد مسن بی‌خطر است، با این حال یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی باید بررسی کند که این داروها با سایر داروهایی که فرد مصرف می‌کند سازگاری داشته باشند.
در زیر به برخی از داروهایی اشاره می‌کنیم که پزشک ممکن است برای درمان اختلال نعوظ تجویز کند.
مهارکننده‌های فسفودی استراز-۵
یکی از رایج‌ترین درمان‌های دارویی برای اختلال نعوظ در افراد مسن، گروهی از داروها به نام مهارکننده‌های فسفودی استراز-۵ (PDE5) است. این داروها رگ‌های خونی را شل و گشاد می‌کنند و جریان خون به آلت تناسلی را بهبود می‌بخشند.
طبق یک بررسی در سال ۲۰۱۷، مهارکننده‌های PDE5 به طور کلی در افراد مسن، از جمله افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، بی‌خطر هستند. با این حال، این داروها برای افرادی که برای مشکلات قلبی نیترات مصرف می‌کنند مناسب نیستند.
برخی از نمونه‌های مهارکننده‌های PDE5 عبارتند از:
- آوانافیل (ستندرا)
- سیلدنافیل (ویاگرا)
- تادالافیل (سیالیس)
- واردنافیل (لویترا، استاكسین)
درمان جایگزین تستوسترون
اگر یک مرد مسن سطوح پایین تستوسترون داشته باشد، پزشک ممکن است درمان جایگزین تستوسترون (TRT) را تجویز کند. این کار شامل تجویز منظم تستوسترون از طریق تزریق، ژل یا چسب پوستی است.
با این حال، TRT به برخی از علل شایع‌تر اختلال نعوظ در افراد مسن‌تر، مانند کاهش جریان خون یا آسیب عصبی نمی‌پردازد.
تزریق در داخل تنه آلت تناسلی Intracavernosal injections
آلپروستادیل یک داروی تزریقی یا شیاف قابل گذاشتن در مجرای ادرار است که برخی از افراد ممکن است برای ایجاد نعوظ از آن استفاده کنند. این دارو به سرعت باعث گشاد شدن رگ‌های خونی در آلت تناسلی می‌شود و به فرد کمک می‌کند تا در عرض ۸ تا ۱۰ دقیقه نعوظ داشته باشد.
داروهای تزریقی آلپروستادیل عبارتند از:
- کاورجکت (Caverject)
- ادکس ( Edex)
- پروستین VR (Prostin VR)
آلپروستادیل یک نمونه از تزریق داخل تنه‌ی آلت تناسلی است، اما پزشکان ممکن است از مخلوطی از سه دارو به نام Trimix استفاده کنند که شامل آلپروستادیل، فنتولامین و پاپاورین می‌شود. همچنین پزشکان ممکن است شیاف تزریقی شناخته‌شده به عنوان سیستم مجرای ادراری دارویی را برای نعوظ تجویز کنند.
3- جراحی
جراحی برای مردانی که دچار اختلال نعوظ مقاوم (refractory ED) هستند، یعنی سایر درمان‌ها برای آنها موثر نبوده است، یک روش درمانی احتمالی است.
جراحی ایمپلنت آلت تناسلی از نظر رضایت بیمار و شریک او، بالاترین میزان رضایت را در میان تمام درمان‌های اختلال نعوظ، از جمله مهارکننده‌های خوراکی PDE-5 و تزریق آلت تناسلی دارد.
درمان های گفته شده چقدر موثر هستند؟
درمان‌های عدم نعوظ در سن بالا از نظر میزان اثربخشی و همچنین عوارض جانبی با هم متفاوت هستند. صرف نظر از اینکه چه نوع درمانی را انتخاب میکنید، نکات مهمی وجود دارد که باید به خاطر بسپارید:
1- داروهای عدم نعوظ معمولاً ۳۰ تا ۶۰ دقیقه طول می‌کشد تا اثر کنند. داروهایی مانند سیلدنافیل معمولاً پس از حدود ۴ ساعت از بین می‌روند، در حالی که اثر تادالافیل می‌تواند تا نزدیک به ۳۶ ساعت باقی بماند. سلامت عمومی و سایر عوامل بر این تخمین‌های زمانی تأثیر می‌گذارد.
2- اگر از یک مهارکننده‌ی PDE5 نتیجه‌ی دلخواه را نگرفتید، ممکن است نوع دیگری برای شما مناسب‌تر باشد
3- داروهای درمان عدم نعوظ در سن بالا باعث نعوظ نمی‌شوند. برای تحریک شدن همچنان نیاز به تحریک جنسی است.
4- با افزایش سن، ممکن است برای تحریک شدن به تحریک بیشتری نسبت به زمانی که جوان‌تر بودید نیاز داشته باشید.
5- نعوظ ناشی از عمل تزریق به آلت تناسلی ممکن است ظرف ۱۵ دقیقه ایجاد شود، اگرچه ممکن است همچنان برای اثرگذاری دارو نیاز به تحریک جنسی باشد.
ریکاوری از جراحی پروتز الت تناسلی قابل باد شدن می‌تواند ۴ تا ۶ هفته طول بکشد. این به این معنی است که در طول آن مدت نباید فعالیت جنسی یا فعالیت بدنی شدید انجام شود. پس از اینکه مجاز به برقراری رابطه جنسی شدید، پروتز فقط چند دقیقه طول می‌کشد تا باد شود.
تغییرات سبک زندگی مانند استراتژی‌هایی که سلامت قلب و عروق را تقویت می‌کند و مدیریت وزن نیز ثابت شده است که موثر هستند.
آیا این روش‌های درمانی ایمن هستند؟
مصرف داروهای عدم نعوظ با اکثر داروهای دیگر بی خطر است، اگرچه در صورت مصرف نیترات یا آلفا بلاکرها نباید از آنها استفاده شود. ترکیب مهارکننده‌های PDE5 و این داروها می‌تواند باعث افت شدید فشار خون شود.
افراد مبتلا به بیماری قلبی یا کلیوی باید مصرف مهارکننده‌های PDE5 را با پزشک خود در میان بگذارند. پزشک ممکن است دوز کمتری تجویز کند که ممکن است به شما در دستیابی به نتایج دلخواه کمک کند یا نکند.
تزریق‌ها خطرات متفاوتی نسبت به داروهای خوراکی دارند زیرا ممکن است با سرنگ به رگ خونی یا عصب برخورد کند. همچنین، احتمال ایجاد زخم وجود دارد. بهتر است هر بار تزریق‌ها را در محل‌های مختلف انجام دهید تا از ایجاد زخم کم شود. جراحی ایمپلنت به طور کلی ایمن است و فناوری آن دائماً در حال بهبود است. مهم است که جراحی را پیدا کنید که تجربه کافی در این عمل داشته باشد.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
شما اغلب می‌توانید گاه و بی‌گاه دچار شدن اختلال نعوظ را به استرس، خستگی، مشکلات روابط یا سایر شرایط موقتی نسبت دهید. این موارد لزوماً به معنای مشکلی نیست که نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشد.
اما مشکلات مکرر اختلال نعوظ، به ویژه اگر بر روابط، عزت نفس و کیفیت زندگی تأثیر بگذارد، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی نیاز به مراقبت پزشکی باشد. اگر این مورد در مورد شما صدق می‌کند، با پزشک یا اورولوژیست صحبت کنید.
این گفتگو همچنین مهم است زیرا اختلال نعوظ گاهی اوقات می‌تواند یک علامت اولیه‌ی دیابت یا بیماری قلبی عروقی باشد. پزشک شما ممکن است برای بررسی این شرایط زمینه‌ای، آزمایش خون و سایر غربالگری‌ها را تجویز کند.
منابع کمکی:
رسول
چهارشنبه ۲۱ خرداد ۴( 2 ماه پیش)
تعداد بازدید: 28
مشاهده پرسش
